Anka

U mnie bez zmian. Weekend, więc odpoczywam. Kot szaleje i kochamy go coraz mocniej z dnia na dzień. Ja wrzuciłam na looz, i odpoczywam. Ogarnęła mnie tylko mała melancholia. Natknęłam się przypadkowo na wiersz, który uwielbiałam w czasach szkoły podstawowej i który uwielbiam do dziś, tak po prostu bo jest piękny...tak za nic, tylko albo aż za jego przekaz, kunszt i słowa...

"Anka", Władysław Broniewski

Anka, to już trzy i pół roku,

długo ogromnie,

a nie ma takiego dnia, takiego kroku,

żebym nie wspomniał o mnie:

o mnie, osieroconym przez ciebie,

i choć twardość sobie wbijam w łeb,

nie widzę cię w żadnym niebie

i nie chcę takich nieb!

Żadna tu filozofia

sprawy tej nie zgładzi:

mojej matce, mojej siostrze było: Zofia,

i jakoś czas na to poradził.

A ja myślę i myślę o tobie

po przebudzeniu, przed snem...

Może ja jestem coś winien tobie? -

bo ja wiem.

Na Powązkach ośnieżona mogiła,

brzozy coś mówią szelestem...

Powiedz, czyś ty naprawdę była,

bo ja jestem...